a2hs_explain
a2hs_tap
a2hs_then
2020-08-07 | Ben van de Sande
En ja, we leven in moderne, technisch hoogstaande tijden die het makkelijker maken om het alleen te redden en wat individualistischer te zijn. Maar na het hamsteren voor de zekerheid, staan we gewoon weer klaar voor elkaar en prefereert uiteindelijk het belang van de groep. We zijn nu eenmaal een sociale soort. Ons lichaam gebruikt namelijk een ingenieus systeem om gevoelens zoals angst, stress, trots, vreugde en empathie om te zetten in gedrag dat leidt tot samenwerken en dingen voor elkaar krijgen. Voor onszelf en voor de groep. Die paradox blijft lastig en iedereen is dan ook continu bezig (bewust en onbewust) met dit schijnbare belangenconflict. Fijn dat ons chemisch fabriekje stoffen aanmaakt die beide kanten vertegenwoordigen en helpen om de zaak een beetje in balans te houden. Het zit ongeveer zo.
Endorfine zorgt voor een lekker gevoel en komt vaak vrij als reactie op stress of angst. Handig om pijn te vervangen door genot, om door te blijven gaan en fysieke grenzen op te zoeken. Heel belangrijk, dit goedje komt ook vrij bij lachen. Dus in spannende tijden help je jezelf en anderen simpelweg door wat vrolijkheid te verspreiden.
Dopamine wordt aangemaakt als we doen wat er gedaan moet worden en dat voelt ook prettig. Project afronden, stap vooruit zetten, iets afvinken, doelstellingen halen, dat soort dingen. Bij voldoening dus. En bij eten, want uiteindelijk is dat een mooie beloning voor het harde werken. Dopamine is echter ook verslavend, het is het kickje dat stimuleert tot herhaling. Van drugs, nicotine en alcohol tot en met gokken, het gebruik van je mobieltje en social media.
Serotonine is een sociaal stofje en komt los als we waardering of applaus krijgen en respect voelen. Bij goedkeuring van de groep omdat je iets voor het grotere geheel gedaan hebt. Het versterkt de band tussen mensen onderling. Ouder en kind, coach en speler, baas en collega, leraar en leerling enz. Het zorgt ook voor wederkerigheid, het gevoel en de verantwoordelijkheid om ook iets terug te willen doen of geven.
Misschien wel het mooiste chemische goedje van allemaal. Het zorgt voor dat fantastische gevoel van vriendschap en liefde als we bij mensen zijn die we vertrouwen. En als we iets aardigs doen of anderen dat voor ons zijn. Oxytocine zorgt voor empathie en dat we het aandurven om hechte banden aan te gaan, het maakt ons sociaal en werkt op de lange termijn. Ook bij fysiek contact komt het vrij. Daarom vinden we het fijn om elkaar te omhelzen, schouderklopjes te geven en handen te schudden. Oxytocine zorgt voor een gevoel van rust en veiligheid en werkt magisch op ons sociaal gedrag.
Het Corona virus heeft intussen een enorme impact op ons dagelijks leven, zowel zakelijk als privé. En gelukkig is ons land dusdanig op orde - qua veiligheid, logistiek en digitale infrastructuur - dat we dit gezien de omstandigheden nog (net) kunnen verwerken. Met name de hedendaagse mogelijkheden via mobile en het internet zorgen ervoor dat veel zaken kunnen doorlopen, van online boodschappen doen tot thuiswerken en van nieuwsverspreiding tot onderlinge communicatie. Er is echter niets wat ons gemis aan sociaal en persoonlijk contact echt kan compenseren. Deze sociale onthouding gaan we zometeen dan ook serieus voelen, simpelweg omdat we dat nodig hebben om ons biologische systeem in balans te houden. Zowel mentaal als fysiek. En omdat het nog wel even zal duren voordat er een goed, werkzaam vaccin is, zullen we voorlopig moeten vertrouwen op ons eigen medicijn, het spul dat van nature al in ons zit.
Het gaat ons uiteindelijk echt wel weer lukken om dit samen te fixen. Ervan uitgaande dat we ons gezond verstand gebruiken en de richtlijnen serieus blijven nemen. Maar het zet mij ook meteen aan het denken, gewoon omdat ik ervan wil leren en er als het even kan ook iets constructiefs mee wil doen. Ik vraag me nu dus af of we het voor elkaar kunnen krijgen om ook meer mentale, psychologische aspecten in onze technologie te verweven…
(Bron: Simon Sinek / “Een voor allen, allen voor een”)